Na de reis met Wim Hof naar Polen voelde ik me zo krachtig! Ik bleef elke dag trainen met ademwerk en de kou en met de jaren kwam er steeds meer verdieping.
In de eerste winter na mijn Polen reis zwom ik elke ochtend in het koude water het kanaal om de hoek van mijn appartement. In de zomer wanneer het water daar te warm voor me werd, douchte ik elke ochtend koud. Na een jaar koudetraining ging ik in de winter met een vriend zwemmen in de zee. Ik had hem leren kennen in Polen bij de Wim Hof Expeditie, maar hij had zijn dagelijkse koudetraining al lang losgelaten.
De zee was deze gure winterdag 6 graden en er stond een flinke wind. Toen we van het strand de zee in liepen, bedacht ik me dat ik het vast langer kon volhouden, ik had mijn training namelijk voortgezet en hij niet. Hij had het voordeel dat hij iets meer vlees om zijn botten had, maar ik was elke dag blijven trainen. Maar tot mijn verbazing hield ik het maar een paar minuten vol in het ijskoude water. Hij bleef met gemak vijf minuten dobberen. Ik was stomverbaasd. Ik begreep er niks van dat iemand die niet trainde het langer vol kon houden dan ik. Toch bleef ik trouw doortrainen terwijl ik middenin mijn afstudeerjaar zat. Ik maakte lange dagen, volgde een minor waarvoor ik twee kunstwerken moest maken om te exposeren, schreef mijn scriptie, regisseerde een theatervoorstelling waarvan ik ook zelf de productie deed en het script schreef en werd voor dat laatste begeleid door een overspannen docent die erg gemeen kon zijn.
Vanaf dat moment ging ik op een andere manier naar de kou kijken. De kou werd mijn leermeester.
Wanneer ik de kou inging, liet ik mezelf de kou helemaal voelen. Was ik me gewaar van de ijzige koelte op mijn huid en focuste op de warmte in mezelf en zocht daarin de ontspanning. Als een monnikje keerde ik naar binnen naar mijn warmte, licht en liefde. In plaats van mezelf te wapenen, te verkrampen en schrap te zetten, leerde ik dat wanneer ik kon ontspannen in de kou dat ik het dan makkelijk kon dragen.
Net zoals de stress rondom mij afstuderen. Ik negeerde de gemene docent niet, ik sloot me er niet voor af, in plaats van me schrap te zetten, oefende ik met ontspannen. Hoe ongemakkelijk de situatie om me heen ook was, ik ben veilig in mezelf en ik kan ontspannen. Mijn warmte, licht en liefde kan niet worden weggenomen, hoe stressvol mijn omgeving ook is. Zo stelde ik me ook voor als ik in koud water zat, dat het ijzige water om me heen mijn warmte niet zou ontnemen. Maar in plaats daarvan dat ik met mijn warme lichaam het koude water opwarmde.
Uiteindelijk studeerde ik af met een prachtige expositie, scriptie en eindvoorstelling waar ik nog steeds heel trots op ben. En heb ik een goed gesprek gevoerd met mijn docent.
Een paar maanden later dook ik weer met diezelfde vriend een ijskoud meer in. Hij kwam er na twee minuten alweer bibberend uit. Ik bleef zitten met mijn handen in de bidhouding mijn hoofd lichtjes naar beneden gebogen, gewaar van de sensatie van de kou op mijn huid en mijn focus naar binnen op mijn eigen warmte en daarin ontspannen. Ik bleef met gemak 10 minuten in het ijswater, zonder verkrampen, zonder verbijten. Gewoon door aanwezig te zijn met de focus op mijn warme hart.
Het gaat er niet om hoe lang je in de kou kan blijven, maar hoe je jezelf draagt in tijden van ongemak.
