Toen ik voor het eerst in stilteretraite ging, in een Frans klooster was er een non die uitlegde hoe in stilte gaan in zijn werk ging. (Ik ben niet religieus/kerkelijk opgevoed, maar kan me wel vinden in de kern van de meeste religies; liefde, compassie en vergeving) Deze leuke non legde uit dat je jezelf tijdens het stilte gebed in de handen van God mag leggen. Ze vroeg ons of we onze koffer wilde visualiseren, hoe de inhoud er nu uit zag.
Ik was al een week aan het reizen, en mijn koffer was een rommeltje van spullen die ooit netjes ingepakt waren maar waar nu alles door elkaar lag. Ik ben niet iemand die als ik onderaan iets in mijn koffer zoek, daarna alles weer helemaal netjes opvouw en terug op z’n plek legt. Er waren nog wat opgevouwen schone jurken, gekreukte kleding en vieze was in een plastic tas, toiletspullen, een handdoek die ik al vaak gebruikt had, belangrijke papieren over het klooster die een beetje gekreukt waren, een notitieboek waarin ik al mijn inzichten uit deze reis in opschreef. Ik voelde een lichte schaamte opkomen omdat ik zo rommelig ben. De non zei, en als je jezelf voorstelt aan God, doe dat dan zoals je koffer er nu bij ligt. Probeer niet nog even snel je vieze onderbroeken weg te moffelen en snel alles te wassen, strijken en netjes op te vouwen. Nee. Toon jezelf zoals jij bent. En weet dat God kijkt met een vriendelijke blik zonder oordeel, je bent welkom zoals jij bent. Laat jezelf helemaal zien.
Een hele mooie opdracht vond ik dit. Ook wanneer we naar onszelf kijken of onszelf voorstellen aan anderen, willen we ons vaak mooier, beter, netter en meer gestreken voordoen. En onze mindere eigenschappen wegmoffelen. Maar wat als je jezelf accepteert zoals jij bent? Met je talenten die je hebt gekregen en ontwikkelt, je harde werk, je plezier en geluk, maar ook wanneer je lui bent, of de dingen waar je je voor schaamt. Je hoeft je niet te verbergen. Je mag er helemaal zijn. Kan je jezelf met een vriendelijke blik bekijken, naar alles wie jij bent? En jezelf daarin omarmen?
