Mijn reis met koudetraining startte net nadat ik 8 jaar geleden door een stonede automobilist was geschept en met een hersenschudding thuis zat. De jaren daarvoor leefde ik heel erg vanuit mijn hoofd, ik wilde alles kunnen rationaliseren, analyseren, plannen, controle houden. Ik werkte hard, maakte lange dagen en ik ging maar door. Na de aanrijding zat ik ineens maanden thuis, op bed met niet te veel prikkels om me heen en voelde ik me een zwak zielig vogeltje.
Tijdens mijn herstel zag ik een documentaire over koudetraining. En alles in mij zei dat ik daar iets mee moest. Die impuls die ik voelde, dat was een gevoel wat ik al heel lang genegeerd had in mezelf - mijn intuïtie.
Ik ging sparen voor een reis naar Polen en een half jaar later stonden we met een kleine groep expeditieleden buiten het huis van Wim in de sneeuw in onze badkleding. Nerveus voor de tocht die we gingen maken. We hadden al een hele week gezwommen in ijswater, van watervallen naar beneden gesprongen in ijskoud water, een kleine berg beklommen, sneeuwyoga gedaan en diepe ademhalingsoefeningen. We waren klaargestoomd voor de laatste tocht.
De laatste dag zouden we de berg Sniezka beklimmen. Een klim van 1250 meter naar 2000 meter hoogte, een tocht van een paar uur, in de sneeuw en -30 graden op de top met enkel een bikini aan.
We kregen cramp-ons, van die ijzeren pinnen die je vastklemt onder je wandelschoenen, zodat je niet uitglijd – de laatste klim was een steile tocht naar de top van de berg die onder een laag ijs lag. Wim herhaalde steeds: “trust mother nature, or she will whip your ass.” En mother nature zit ook in ons, ik leerde op mezelf vertrouwen en mijn lichaam, vertrouwen dat ik mijn voeten op de juiste plek neerzette op het ijzige pad, zodat ik niet uitgleed. Blijven afstemmen op mijn lichaam, of ik niet onderkoeld aan het raken was. Niet steeds naar boven kijken en bezig zijn met het einddoel. Want als ik naar boven keek, naar de top van de berg waar een sneeuwstorm overheen waaide, zakte de moed in mijn schoenen omdat het nog zo ver weg was. Maar wanneer ik me focuste op het hier en nu en enkel bezig was met de ene voet voor de andere voet zetten, ging het heel makkelijk. Ik herhaalde voor mezelf in mijn hoofd: “stap voor stap word ik warmer en warmer, stap voor stap kom ik verder en verder, stap voor stap klim ik hoger en hoger,”
Gestaag klom ik door en een paar uur later stond ik boven op berg Sniezka middenin een sneeuwstorm! De sneeuw waaide zo hard in mijn gezicht dat ik amper mijn ogen open kon houden.
Maar wat voelde het groots om de top te bereiken!
Deze ervaring gaf me een enorm krachtig gevoel, dit wilde ik ervaren, dat ik geen zwak vogeltje was, maar dat mijn lichaam in staat was om buitengewone dingen te doen! Ik zwom in ijswater, maakte diep contact met mijn lijf door diepe ademhalingsoefeningen en ik had twee bergen beklommen in de vrieskou met enkel een bikini aan.
Ik was zo trots op mezelf en mijn lichaam zo dankbaar! Wat een kracht schuilt er in mijn lijf.
Wanneer je helemaal aanwezig bent in de ervaring, ook al voelt het spannend, ben je tot zoveel in staat!
