Ik had net een moeilijk gesprek gehad met mijn vriend over mijn verjaardag. Ik ben over twee weken jarig, maar heb nog steeds niks gepland omdat ik er tegenop kijk om het te vieren.
Dit wordt het eerste jaar dat ik mijn verjaardag zonder mijn ouders ga vieren.
En dat voelt kut.
Hij wil liever niet dat ik mijn verjaardag doordeweeks vier, omdat hij overdag moet werken in Amsterdam terwijl hij in Utrecht woont en dan in de avond op en neer naar Tilburg moet reizen. Maar 16 september valt nou eenmaal op een woensdag. En op de dag zelf vierde ik mijn verjaardag altijd met mijn moeder en stiefvader.
Ik ben verdrietig, ik verwacht niet van hem om deze pijn voor mij op te lossen. Hij is vrij om te doen wat hij wil, 16 september op en neer komen of niet. Maar ik mag me ook verdrietig voelen om alles, om het verlies van mijn ouders wat ik deze tijd van het jaar sterker voel. En dat ik me lamgeslagen voel in het plannen van mijn verjaardag, omdat het met dit gemis gewoon niet echt als een feestje voor me voelt nu.
’s Avonds heb ik met twee vriendinnen afgesproken. Het gaat misschien regenen, voor de zekerheid trek ik mijn gele regenjas aan die ik door de hittegolf al weken niet meer heb hoeven dragen. Ik pak m’n portemonnee, m’n telefoon, m’n fietssleutel, doe de voordeur open en trek deze achter me dicht. En terwijl de deur achter me dichtslaat, hoor ik aan de binnenkant van de deur mijn sleutelbos in het slot zwaaien. En ik denk: “FUCCCKKKKK!”
Ook al hoorde ik de sleutelbos aan de binnenkant in het slot zwaaien, kijk ik tevergeefs of ik ‘m toch niet op magische wijze gewoon in mijn handen vast heb. Nee. Ik zie alleen mijn fietssleutel, portemonnee en telefoon.
Ik duw tegen de deur aan. Potdicht.
Ik zak op de grond, leun tegen de muur en begin te huilen.
Ik laat altijd mijn huissleutel aan de binnenkant van de deur zitten, en als ik naar buiten ga haal ik ‘m uit het slot, zodat zodra ik buiten sta, ik de deur meteen achter me op slot kan draaien.
Mijn vriend heeft een reservesleutel, maar het is al 9 uur ’s avonds. Ik haal het nooit meer om op en neer te treinen naar Utrecht.
De enige andere persoon die een reservesleutel heeft, is mijn moeder met wie ik al bijna een jaar geen contact meer heb.
Ik breek volledig. Het klinkt als iets heel kleins, jezelf buitensluiten. Maar al het hele jaar sinds mijn moeder niet meer in mijn leven is, sluimert er een gevoel van, wat als ik niemand heb om op terug te vallen als er iets misgaat, wat als er een moment komt dat ik mijn ouders nodig heb en ze zijn er niet? Wat als ik ziek word? Wat als ik zwanger word en ik dit niet met mijn vader en moeder kan delen. Met wie ga ik kerst vieren en alle andere feestdagen? Wat als ik moet verhuizen en niemand heb die me kan helpen, wat als ik mezelf buitensluit en de enige die in de buurt woont mijn moeder is, die me uit het gezin verstoten heeft.
Ik bel Simoon, een van de vriendinnen waarmee ik had afgesproken. Ze gaat meteen in oplossingsmodus. “Veerle en ik fietsen wel naar Goirle en halen die sleutel op bij je moeder komt helemaal goed!”
Ik wil nog harder huilen, ik ben haar zo dankbaar. Ik heb mijn gekozen familie nog.
Ik bedenk me dat het goed kan zijn dat zelfs met een reservesleutel de deur misschien niet opengaat, omdat de sleutel nog aan de binnenkant in het slot zit. En ik wil mijn vriendinnen niet op een fietstocht sturen als het misschien voor niets is. En ik wil al helemaal mijn moeder niet bellen als het niet nodig is. Simoon stelt voor om de woningbouwvereniging te bellen om hen te vragen of mijn slot ook met een reservesleutel opengemaakt kan worden met de sleutel nog in het slot aan de binnenkant. Ik bel de woningbouwvereniging en ze vertellen me dat dat niet gaat. Ze kunnen wel iemand sturen om mijn slot open te breken, maar op zondagavond kost zo’n spoedklus 150 euro.
Ik hang op en ik breek volledig. Ik huil om het buitensluiten van mezelf, om het missen van mijn ouders, dat ik bang ben dat ik daardoor te veel op mijn vrienden leun, ik huil om het niet willen vieren van mijn verjaardag. Ik heb geleerd om mijn eigen vader en moeder te zijn en een stevige basis van zelfliefde te bouwen. Maar sommige momenten voelt het gewoon hartstikke kut om ouderloos te zijn. Ik wil de steun van mijn ouders. Ik wil kunnen voelen dat ik mag vallen en dat zij achter me staan en er voor me zijn. Maar dat zijn ze niet.
De hele dag voelde ik me al moe en verdrietig nu komt alles eruit. De eerste paar seconden probeer ik het nog stil te doen, zodat mijn buren me niet horen, maar dan laat ik het gaan. Ik huil, mijn lichaam schudt ervan, dikke tranen rollen over mijn wangen en ik snik het uit.
Ik kijk naar boven en wens om een wonder. Ik wil niet de woningbouwvereniging bellen en 150 euro betalen en moeten wachten tot er een klusjesman komt om mijn deur open te breken. Ik wil mijn huis binnen kunnen en daarna met vriendinnen een drankje doen in het café en vannacht weer slapen in mijn eigen bed.
Ik vraag om een wonder.
Ik begin op de deur te bonzen en te slaan. Het werkt niet. Ik leg mijn hand op de deur en wens dat ik energetisch het slot open kan buigen van binnenuit. Het werkt niet.
Ik wil een wonder. Ik weet niet waarom, maar ik voel dat ik aan moet bellen. Dus druk ik de bel in en ik hoor in mijn appartement het geluid van de bel galmen. Ik steek mijn hand in de zak van mijn regenjas en voel dan ineens mijn sleutelbos.
Ik haal de sleutels uit mijn jaszak en het zijn écht mijn sleutels, de sleutel van de voordeur.
De sleutel stop ik in het slot, draai ze rond en ik ben binnen.
Aan de binnenkant van het slot geen sleutelbos te bekennen.
Ik ben verbaasd. Ik weet niet wat er nu net gebeurde.. Maar het is een wonder!
Terwijl ik naar café Berlijn fiets naar mijn vriendinnen toe voel ik me zo dankbaar! Ik dank God, of wie dan ook daarboven voor dit wonder! En als het God niet was, dan bedank ik mezelf!
Want de enige andere verklaring is dat ik al eerder de sleutel uit de voordeur haalde, deze in mijn jaszak stopte en daarna terug de woonkamer inliep mijn portemonnee, fietssleutel en telefoon pakte en de voordeur uitstapte. Iets wat ik nooit in die volgorde doe en me ook niet zo herinner. En het verklaart ook niet dat ik de sleutels op en neer hoorde zwaaien toen ik de deur dichttrok..
Ik voel diepe dankbaarheid. Voor mezelf die misschien zichzelf nooit echt had buitengesloten. Of voor het universum voor dit wonder die de sleutels in mijn jaszak toverde.
En ik voel diepe dankbaarheid dat dit buitensluit moment me de ruimte gaf om al mijn verdriet te mogen doorvoelen en eruit te huilen. I feel it all.
Het enige wat we kunnen doen is het doorvoelen, ermee aanwezig zijn en er uiting aan geven.
In die overgave van het voelen, daar ligt de sleutel.
