Voordat ik de eerste stappen deed op het pad van zelfliefde, ging ik ongemak zoveel mogelijk uit de weg. Als ik iets meemaakte wat pijnlijk was, dan wuifde ik dit weg, schonk er niet veel aandacht aan en ging ik gewoon door met mijn leven. Ik was sterk, niets kon mij raken, ik ging gewoon door. Ik zocht veel afleiding in uitgaan, drinken, afspreken met vrienden en daten. En zo sleepte ik de pijn - half onderdrukt - jaren met me mee. Totdat te veel zich had opgestapeld en ik ben gaan leren om het ongemak niet uit de weg te gaan, maar erbij te blijven. Wanneer ik aanwezig ben bij de pijn en het ongemak, en het gewoon doorvoel, dan glijdt dit veel makkelijker weer van me af.
De kou heeft mij hierin geholpen. Zwemmen in ijswater leerde mij om te ontspannen in stressvolle situaties. Je eerste reactie in de kou is vaak verstarren, verkrampen, doorbijten, je verzetten. Maar op die manier kost het enorm veel energie en hou je het nooit lang vol. Wanneer je jezelf overgeeft aan de situatie kan je de kou veel beter aan. Aanwezig zijn bij de sensatie van de kou op je lijf en erin te ontspannen.
Wanneer zich nu een situatie voordoet waarin ik ongemakkelijke gevoelens ervaar, pijn, verdriet, woede, schuld of schaamte kan ik erbij aanwezig zijn.
Ik geef het de aandacht die het vraagt, soms komt er dan een oplossing naar boven, soms helpt het om er geluid en beweging aan te geven, soms is het genoeg om het te voelen en glijd het vanzelf weer van me af wanneer het doorvoelt is.
Je hoeft het niet te onderdrukken of voor weg te rennen. Het mag er zijn.
Jezelf omarmen in de momenten dat je het zwaar hebt, dat is zelfliefde.
Durf jij bij jouw gevoelens aanwezig te zijn?
