Zes jaar geleden had ik een “friends with benefits” relatie met iemand die uiteindelijk helemaal niet zo friendly was. Diep in deze toxische relatie las ik een kort gedicht van Rupi Kaur
“How you love yourself
is how you teach others
to love you”
En het kwartje viel. Ook al gedroeg deze gast zich als een complete klootzak. Ik was net zo goed een klootzak, want ik liet het toe. Toen ik terugkeek op mijn leven, zag ik hoe ik mezelf langzaam was kwijtgeraakt. Toen ik opgroeide, had ik het geluk een kind en een tiener te zijn die van zichzelf hield maar door vele momenten van verdriet, pesten, afwijzing en verlies was ik dat verloren.
Ik besloot dat ik aan de relatie met mezelf mocht werken, en weer mocht leren hoe ik van mezelf kon houden. Zodat ik -net als in het gedicht- het juiste voorbeeld kon geven aan anderen hoe ik wilde dat ze met me omgingen.
Mijn eigen moeder worden
Dit begon door een goede moeder te zijn voor mezelf. Ik was liever voor mezelf, zachter. En als ik me rot voelde, stelde ik me voor wat een zorgzame moeder voor me zou doen, die zou me niet op een stoel zetten met een fles wijn en een pakje sigaretten en zeggen: “drink en rook maar lekker op kind. Ga maar naar die klootzak en laat je maar sufneuken.” Nee die zou een arm om me heen slaan, een gezonde maaltijd koken en me met een dekentje op de bank zetten met m’n favoriete film.
Gaandeweg werd ik liever voor mezelf en begon ik steeds beter voor mezelf te zorgen. Ik ging reizen en volgde workshops waarin ik mijn kracht weer kon voelen. Ik ben klein gebouwd en in mijn leven hebben veel mensen me vertelt dat ik klein en zwak ben. Dat verhaal wilde ik herschrijven. Ik ging op reis met Wim Hof en beklom een berg in de vrieskou met alleen een bikini aan. Ging op stilteretraite in een klooster in Frankrijk. En ik maakte een reis naar Zweden waar ik leerde lopen over vuur. Door deze reizen leerde ik steeds meer vertrouwen op mezelf en de kracht van mijn lichaam. Ik wilde me krachtig voelen, maar wat deze reizen me vooral brachten, was dat ik weer thuiskwam in mijn lijf.
Eén van de laatste reizen was het lopen van de Camino naar Santiago de Compostela. 300 kilometer wandelen. Helemaal alleen.
Iemand vertelde me voordat ik de Camino liep dat het een goed idee zou zijn om, als vrouw alleen op reis, een trouwring te dragen. Als ik me in een situatie onveilig zou voelen of worden lastiggevallen, dan kon ik altijd zeggen dat ik op reis was met mijn man en dat hij in de buurt was. Iets in mij vond dat een heel vies idee. Dat ik alleen veilig kon zijn als ik een man, verbeeld of niet, aan mijn zijde had.
Maar toen ik een paar dagen later door Porto slenterde kwam ik langs een kleine tweedehandse juwelierszaak en vond daar een gouden trouwring die precies om mijn smalle vingers paste. En ik dacht: als ik een trouwring ga dragen, dan doe ik dat door met mezelf te trouwen!
De locatie kiezen
Ik kocht de ring, stopte hem in mijn portemonnee en begon de volgende dag aan mijn wandeling. Na een uur zag ik een prachtige witte kapel op de rotsen met uitzicht over de zee. Dit was de plek. Een jaar had ik gewerkt aan de relatie met mezelf. En ik kon eindelijk zeggen dat ik van mezelf hield, met al mijn lieve, mooie kanten, met mijn rarigheden en talenten. En natuurlijk is het makkelijker om van jezelf te houden wanneer je je geweldig voelt en alles in je leven lijkt te slagen, maar voor mij gaf het een extra kracht om mezelf trouw te beloven op de momenten wanneer het minder goed met me gaat, en juist op die momenten lief te zijn voor mezelf. Ik hield een kleine ceremonie voor mezelf alleen. Waarin ik beloofde dat ik mezelf liefheb in voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, in kwade en in goede dagen tot de dood mij scheidt. Ik deed de ring om mijn vinger, speelde mijn favoriete nummers en maak een paar selfies van de bruid.
En zo ben ik met mezelf getrouwd!
De kracht van jezelf trouw beloven
Het was een krachtige ervaring. En nog steeds, vier jaar later kijk ik soms naar de ring en licht ik op omdat ik zo ontzettend blij ben met dit huwelijk!
En wanneer ik me neerslachtig voel, dan kook ik een goede maaltijd voor mezelf, zet ik mezelf met een dekentje op de bank of maak ik een wandeling. En alleen al door mezelf te helpen, voel ik me al beter. Want dat is mijn taak en belofte die ik heb gemaakt, een goede echtgenoot zijn voor mezelf.
Maar bovenal herken ik situaties waarin ik niet gerespecteerd of behandeld word zoals zou moeten. Deze situaties accepteer ik niet meer.
Ook al ben ik nu getrouwd, heb ik een lieve man gevonden die naast me staat, die me steunt in alles wat ik doe en die van me houdt. Ik hoefde hem niet te leren op deze manier van me te houden, maar zes jaar geleden, toen ik mezelf niet liefhad zoals ik nu doe, denk ik niet dat ik zijn liefde kon geloven en accepteren zoals ik nu doe. En als deze relatie om welke reden dan ook zou eindigen, zou ik niet verloren zijn. Ik zou mezelf altijd hebben om op terug te vallen. We zijn samen omdat ik hem wil, niet omdat ik hem nodig heb om een leegte in mezelf op te vullen. En dat is een gezonde basis.
Dit verhaal gaat niet over van jezelf houden, met als doel om een partner te vinden die van je houdt. Dit is een verhaal over van jezelf houden, zodat je geen leegte in jezelf voelt die gevuld moet worden. En je buiten jezelf gaat zoeken om die leegte op te vullen door vast te klampen aan de eerste die voorbijkomt.
In elke relatie, op elke reis, elke baan, elke vriendschap, neem je altijd jezelf mee.
Door lief te zijn voor jezelf en in de relatie met jezelf te investeren heb je altijd iemand leuks bij de hand, waar je ook gaat en met wie je ook verbind.
