Mijn reis naar belichaamd leiderschap - van depressief & zwak vogeltje naar de elementen trotseren.
Bijgewerkt op: 5 jan.
Acht jaar geleden zat ik in een depressie, ik voelde me zwaar ongelukkig, hield niet van mezelf, was met moeite uit een toxische relatie gekomen en was een wandelend piekerend hoofd. Ik wilde alles analyseren en controle houden. Ik maakte lange dagen op mijn studie, bijbaan en een passieproject waarbij ik een team van 20 mensen leidde. Sommige weken werkte ik 90 uur, ik pleegde roofbouw op mijn lijf. En als klap op de vuurpijl werd ik aangereden door een stonede automobilist. Waar ik een enorme hartvormige blauwe plek aan overhield en een zware hersenschudding.
4 maanden lang lag ik op bed, overprikkeld, kon geen bezoek ontvangen en had geheugenverlies. Iets moest veranderen. Maar hoe of wat ik kon doen, wist ik niet.
In de periode dat ik 4 maanden ziek op bed lag, zag ik een documentaire over Wim Hof. Hij beklom een berg met een paar mannen in hun zwembroek terwijl het sneeuwde op de top. Ik stond versteld van hun kracht, en voelde met elke cel van mijn lichaam “dit wil ik ook”. Het was een impuls die vanuit mijn buik leek te komen. Dit was het eerste moment sinds lange tijd dat ik niet vanuit denken en voors en tegens afwegen een besluit nam. Maar simpelweg omdat mijn lijf aangaf dat dit de juiste weg was. Dit was de stem van mijn intuïtie. Na mijn herstel boekte ik van mijn laatste spaargeld een reis met Wim Hof naar Polen, een halfjaar later zat ik met een klein clubje mensen van over de hele wereld in zijn huis in Polen. Het sneeuwde, het was koud en Wim nam ons elke dag naar buiten om op blote voeten yoga te doen in de sneeuw. We deden elke ochtend ademwerk en zwommen daarna in ijswater. De laatste dag van de reis stond een zware klim op het programma. We beklommen de berg Sniezka in 3,5 uur terwijl het -30 graden was op de top en we enkel badkleding aan hadden. Toen ik onderaan de berg stond en keek naar de top, zonk de moed in mijn schoenen, ik wist niet of ik dit wel kon. Maar wanneer ik naar beneden keek, naar mijn voeten, en mezelf de mantra voorhield "stap voor stap kom ik verder en verder, stap voor stap word ik warmer en warmer" kwam ik steeds verder. En uiteindelijk haalde ik zo de top! Er raasde een sneeuwstorm over de berg heen, met moeite kon ik mijn ogen open houden, maar I did it! Ik beklom een berg met -30 graden en alleen een bikini aan!
Deze reis leerde mij dieper vertrouwen in de kracht van mijn lichaam. Ik hoefde mezelf niet over grenzen heen te pushen om deze bijzondere prestatie te leveren, Wim leerde mij om volledig aanwezig te zijn in mijn lichaam. Zodat ik aanvoelde op welk tempo ik moest lopen om warm te blijven en niet onderkoeld te raken. En zodat ik voelde waar ik mijn bergschoenen neer moest zetten om niet uit te glijden op de gladde ijzige paden.
Na deze reis stond ik elke dag op met een ademoefening die Wim Hof mij leerde. Door deze ademoefening ging mijn hele lichaam tintelen van levensenergie. Ademwerk zorgde ervoor dat ik diep met mijn lichaam kon verbinden. En de donkere wolken van mijn depressie werden elke dag minder na een ademsessie van 15 minuten. Ademwerk hielp me met het loslaten van emoties die me niet meer dienen. Daardoor kwam er steeds meer ruimte voor positieve gevoelens, voor vreugde, voor zelfliefde en voor plezier. Een halfjaar na het beklimmen van de berg in Polen ging ik mijn nieuwe uitdaging aan. Het lopen van de Camino naar Santiago de Compostela, een wandeltocht van bijna 300km helemaal in mijn eentje. En je moet weten, ik was dat meisje dat altijd als laatst werd gekozen met gym en totaal niet sportief was. En ook deze reis was een succes, niet op brute kracht, maar door aanwezig te zijn in mijn lijf. Daardoor voelde ik heel goed mijn grenzen en hoe ver ik elke dag kon lopen. Terwijl om mij heen de wandelaars bij bosjes neervielen en naar huis gingen met blessures en blaren, luisterde ik naar mijn lichaam en stopte ik met wandelen wanneer mijn grens bereikt was. En zo liep ik met een zware rugzak berg op berg af helemaal naar Santiago de Compostela. Ter viering van de liefde voor mezelf die ik dat afgelopen jaar had teruggewonnen, trouwde ik onderweg met mezelf. Een jaar nadat ik was aangereden door die stonden automobilist, depressief was en me een zielig zwak vogeltje voelde, voelde ik nu dat ik daadwerkelijk kon zeggen dat ik van mezelf hield. Met al mijn mooie kanten, talenten en plezier en ook van de delen in mezelf waar ik me voor schaamde of schuldig voor voelde. Ik omarm mezelf met alles wie ik ben. En beloofde mezelf tijdens een ceremonie die ik hield bij een kapelletje aan de zee, dat ik altijd goed voor mezelf zou zorgen, in goede tijden en in mindere tijden.
En nu, 7 jaar later, ben ik nog steeds heel gelukkig met mezelf getrouwd.
Een maand na mijn wandeltocht reisde ik naar twee vuurmeesters in Zweden om me op te laten leiden tot vuurloopinstructeur.
Het vuur is krachtig en meedogenloos.
We hoefden tijdens de opleiding niet over het vuur te lopen. De vuurmeesters vroegen ons enkel elke dag weer voor het vuur te staan. En te voelen. In ons lijf opmerken of we een JA of een NEE voelden. Wanneer je een JA voelt, kan je over het vuur lopen zonder te verbranden. Wanneer je een NEE voelt, en je loopt toch, dan loop je blaren op. Daarom is het meest krachtige wat je kan doen wanneer je
een NEE voelt -> weglopen. Het vuur leerde me nog zuiverder naar de stem van mijn intuïtie luisteren, hoe deze stem zich vertaalt in een fysieke sensatie in mijn lichaam. Ik voel nu in mijn lichaam wanneer een nieuwe uitdaging of nieuwe keuze een JA voor mij is of een NEE. Ik kan dit voelen in mijn lijf. Ik voel het verschil tussen kiezen uit liefde en uit ansgt. Al deze wijsheid die ik 7 jaar geleden leerde, geef ik met heel veel liefde door in mijn werk in mijn ademcoaching, zelfliefdeprogramma's, ijsbadworkshops en mijn nieuwe jaarprogramma Embodied Leadership waar ik alle elementen samenbreng, het vuur, het ijs, de adem en de verbinding met de natuur. Mensen met liefde thuis laten komen bij zichzelf is mijn missie. Stoppen met leiding zoeken buiten jezelf, maar zelf je eigen kompas worden. Volledig jouw kracht belichamen. Een vriendin vroeg me laatst hoe het komt dat mijn onderneming als een speer gaat. Allereerst omdat ik alles wat ik aan anderen doorgeef zelf belichaam. Ik werkte al jaren met de elementen adem, ijs & vuur voordat ik het aan anderen leer. Ik voel aan wat voor mij de juiste richting is. Ik waai niet met alle winden mee, laat me niet uit het veld slaan door adviezen van anderen. Ik luister, neem mee wat voor mij kloppend voelt en laat links liggen wat niet passend is. Mijn lichaam is mijn kompas en bepaalt koers. Mijn hart stroomt over van mijn missie & liefde voor mijn werk. En mijn hoofd helpt om praktisch en strategisch alle plannen die ik intuïtief voel tot uiting te brengen. Elke dag vind ik het een feest om wakker te worden en aan het werk te gaan.
Belichaamd leiderschap is aanwezig zijn in het hier en nu. De stem van je intuïtie horen en durven volgen, wat de meningen van anderen ook zijn.
Je grenzen voelen en deze helder en duidelijk aangeven. Verbinden met je hart & liefde voor je werk. En in vertrouwen loslaten wat niet meer bij je past.
En de wereld in vuur en vlam zetten met jouw passie.
